Poesía

A liña de forza esencial que dá esa unidade temática á poesía de Manoel Antonio é, sen dúbida, a presenza permanente do mar. O mar non soñado senón vivido con ollos de mariñeiro galego, expresado no poema con limpidez matemática e co menor número de verbas posíbeis. A intelixencia fai o seu traballo sen que interveña claramente o sentimento. Xorde así, nos poemas, un mar que é, case diriamos, coma é o mar: frío, luminoso, fermosamente nu baixo a luz das estrelas, neutro na noite, coma se agardase, o que?

Escolma de textos e introdución biográfica de Manuel Antonio realizadas por Eduardo Moreiras co gallo do Día das Letras Galegas de 1979.

Contido

• Limiar
• Escolma
  • Con anacos d'o meu interior
    • Con anacos d'o meu interior
    • Deixa chegal-o son
    • Fatalismo
    • Non pode ser
    • O vento
    • Liridade inconcreta
    • A vida
  • Foulas
    • Foulas
    • O poema noiturno da choiva
    • Mariñeiro d'a ría
    • Rima de noite e de cidade antiga
    • Elexía
    • No corro d'as vellas a lúa
    • Cancións de nenos
  • De catro a catro
    • Intencións
    • Os cobados n-o barandal
    • Sós
    • ... Ao afogado
    • Recalada
    • Navy bar
    • Lied on he worte
    • S.O.S.
    • Ao reverso d'a noite
    • Adeus
  • Sempre e mais dispois
    • Limiar
    • …
  • Viladomar
    • Viladomar
    • Cantar d'a noite
    • Indelebel
    • Xuicio final
    • Chamada
  • Poemas soltos
    • Elexía ao capitán Roald Amudsen que se perdeu no polo norte
    • Miragre